Έγραψε ένας φίλος το εξής υπέροχο: «Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα που βγάζει τα σκάνδαλα η κυβέρνηση και βγαίνουν οι δημοσιογράφοι και τα διαψεύδουν» και θέλω μόνο να συμπληρώσω το εξής.
Απολύτως προφανώς και όλα ανεξαίρετα τα πολιτικά πρόσωπα που φέρονται σύμφωνα με τις καταθέσεις των μαρτύρων να έχουν χρηματιστεί, απολαμβάνουν το τεκμήριο της αθωότητας, όχι μόνο επειδή είναι μια θεμελιώδης..
συνθήκη ενός κράτους Δικαίου, αλλά κι επειδή εννοείται ότι άλλο είναι η τυχόν πολιτική αντίθεση με τον ένα ή τον άλλο πολιτικό, οσοδήποτε έντονη κι αν είναι, κι εντελώς άλλο είναι να τον θεωρούμε μιζαδόρο χωρίς αυτό να έχει αποδειχτεί περίτρανα και πέραν πάσης αμφιβολίας. Οπότε όχι μόνο επειδή έτσι είναι το τυπικό, αλλά κι επειδή έτσι είναι το ουσιαστικό, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, δεν θεωρώ ακόμη κανένα από τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα ως ένοχο χρηματισμού ή οποιουδήποτε άλλου ποινικού αδικήματος.
Εξίσου προφανώς όμως, φαίνεται ότι στην Ελλάδα το σκέλος του δημοσιογραφικού κλάδου που βγαίνει στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, έχει μάλλον διαβάσει ανάποδα το job description της δουλειάς του. Κανονικά η δουλειά του δημοσιογράφου θα έπρεπε να είναι να προσπαθεί αυτός να βγάλει στο φως όσα προσπαθούν να μείνουν κρυμμένα. Εδώ έχουμε δημοσιογράφους που όχι μόνο αυτό δεν κάνουν, αλλά και όταν έρχεται κάτι στο φως, πέφτουν σαν σμάρι πάνω στο γεγονός προσπαθώντας να αποδομήσουν τον τρόπο που ήρθε.
Αν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί ή ακόμη – ακόμη και τα κόμματά τους έχουν λόγο να επιτεθούν στη διαδικασία με την οποία κατηγορούνται, ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε ο κατηγορούμενος, ούτε ο σύνηγορος υπεράσπισής του. Ο δημοσιογράφος θα έπρεπε, αφού δεν μπόρεσε ο ίδιος να αναδείξει την υπόθεση, τουλάχιστον να την αναλάβει από εδώ και πέρα. Να αρχίσει να σκαλίζει να δει τι ακριβώς έγινε με καθεμία από τις περιπτώσεις που φέρεται η Novartis να χρημάτισε. Να αρχίσει να σκαλίζει να δει αν είχε ή δεν είχε λόγο να χρηματίσει, να αρχίσει να σκαλίζει να δει αν όντως πάρθηκαν υπέρ της ευνοϊκές αποφάσεις από τους πολιτικούς, να αρχίσει εν πάση περιπτώσει να ξετυλίγει την υπόθεση.
Αλλά εδώ δουλειά του δημοσιογράφου είναι να μας πει για τον Τζανακόπουλο, τον Πολάκη, τον Παπαγγελόπουλο, τους προστατευόμενους μάρτυρες, τις ημερομηνίες που κατέθεσαν, την παραγραφή, το ότι δεν λαδώνονται έτσι οι Πρωθυπουργοί, αλλά αν θέλουν να λαδωθούν λαδώνονται αλλιώς.
Για αυτό το σκέλος του δημοσιογραφικού κλάδου λοιπόν, για αυτούς τους μπροστάρηδες των αφεντικών τους, κανένα απολύτως τεκμήριο αθωότητας: δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν διαρκώς πόσο δομικό μέρος της σαπίλας του συστήματος είναι.
* το κείμενο του Old Boy είναι από το thegreekcloud
