ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - Για οποιοδήποτε παράπονο ή σχόλιο μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους zoornalistas στο email: zoornalistasgr@googlemail.com

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Αυτό που αντιστέκεται στο Survivor

Γράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης*

Μετά από το βράδυ της Κυριακής, εξέλιπαν και οι τελευταίες αμφιβολίες των πλέον δύσπιστων ότι οι δυο πύλες τού ποδοσφαιρικού παράδεισου είναι το Μπερναμπέου και το Καμπ Νου. Προχθές εκατομμύρια ευσεβείς της μπάλας πέρασαν την πρώτη πύλη και απόλαυσαν την ποδοσφαιρική μυσταγωγία. Το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα είχε τα στοιχεία μιας σπουδαίας παράστασης. Πλοκή, αμεσότητα, πρωταγωνιστές υψηλής περιωπής και ένα καταπληκτικό φινάλε που αποκαλύφθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Αυτό που είδαμε στο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα ανήκει στην κατηγορία «Ποδόσφαιρο για όλους». Εκείνο, δηλαδή, που το βλέπεις δίπλα δίπλα με το κορίτσι σου, τη μάνα σου, τη γυναίκα σου και.. εκείνη μένει άφωνη. Σιωπά και δεν κοιτάει απλώς, αλλά βλέπει, παρακολουθεί, καταλαβαίνει ότι αυτό που συμβαίνει στην οθόνη –με τα πέντε γκολ και τις άπειρες αποκρούσεις από τον Νάβας και τον Τερ Στέγκεν– είναι Θέαμα, με κεφαλαίο «Θ», και απολαμβάνει μαζί σου:
** Το σπίθισμα στην γκολάρα του Χάμες.
** Το κέντημα στο χόρτο που έγινε στην επίθεση για το καταπληκτικό τελευταίο γκολ.
** Τον ήρεμο, αλλά σημειολογικό πανηγυρισμό του Μέσι, που έβγαλε και κράτησε κρεμασμένη τη φανέλα του με τα δυο χέρια, σαν υψωμένο λάβαρο (φωτο).
** Τον μικρό το δέμας, ποδοσφαιρικό θεούλη, τον Μέσι, που όλο ακυρώνεται από τους δύσπιστους και όλο θέλει να αποδείξει ότι είναι «ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του κόσμου», όπως τον χαρακτήρισε ο Λουίς Ενρίκε, και ότι αυτός «είναι καθοριστικός σε έναν αγώνα ακόμα κι όταν βρίσκεται σπίτι και τρώει βραδινό», όπως είπε ο ίδιος.
Δεν είναι τυχαίο ότι στον ποδοσφαιρικό παράδεισο της Ιβηρικής απολαύσαμε μέσα σε ενάμιση μήνα δυο αριστουργήματα που έμειναν στην ιστορία: ένα προχθές και ένα αρχές Απρίλη, με το συγκλονιστικό 6-1 της Μπαρτσελόνα με την Παρί.
Ένας αγαπημένος συνάδελφος και φίλος, ο Μανώλης Γρηγοράκης, έγραψε ότι «ποδόσφαιρο είναι να βλέπεις ένα ματς και να μη θέλεις να τελειώσει, όπως ήταν το clasico». Θα προσθέσω στον ορισμό τού καλού ποδοσφαίρου, ότι είναι εκείνο που μπορεί να αντιπαρατεθεί στο εθιστικό Σαρβάιβορ και να επιλεγεί, μετά τις 9 το βράδυ, άλλο πλήκτρο στο τηλεκοντρόλ από εκείνο  του Σκάι.

*το άρθρο του Διον. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης
- πηγή: harddog-sport