«Πετάει, πετάει η Μαρία»

Ήταν μόλις λίγοι μήνες που είχα αρχίσει να δουλεύω στα ΝΕΑ, στο ελεύθερο ρεπορτάζ, όταν μπαίνει στην αίθουσας  ο θρυλικός ρεπόρτερ και αγαπημένος συνάδελφος Λουκάς Δημάκας, και λέει πάνω κάτω τα εξής: αύριο γιορτάζει η Αεροπορία (και πριν προλάβω να πω να την χαιρόμαστε, χρόνια της πολλά συνεχίζει ο Λουκάς) – και καλεί δημοσιογράφους να πετάξουν μαζί της.
Ο Λουκάς κοιτάει εμένα και συνεχίζει πάλι: Θέλεις να πας? Να πετάξεις?
Δίνω την απάντηση αμέσως και βουλώνω μια για πάντα τα στόματα όσων διατυμπανίζουν πως τα καρκινάκια είναι ζώδια του σπιτιού και όχι της περιπέτειας.
Την επόμενη μέρα, τριάντα χρόνια ακριβώς πριν, Τα Νέα βγαίνουν μ’ αυτό το πρωτοσέλιδο..

(φωτό: εγώ έτοιμη για την πτήση, δίπλα ο συνάδελφος Βαγγέλης Μαρκουλής με τον οποίο δεν έχουμε συγγένεια αλλά ωραιότατα πετάξαμε).
Και μέσα στη σελ 11, αναλυτικό ρεπορτάζ με την αξέχαστη λεζάντα “πετάει πετάει η Μαρία».
Αποστολή των ΝΕΩΝ, ο Λουκάς Δημάκας, ο φωτορεπόρτερ Σωτήρης Καδινόπουλος και η αφεντιά μου πρωί πρωί στο Τατόι. Φοράω τη στολή-φόρμα και το κόκκινο μαντήλι-ακολουθεί ενημέρωση για το σχέδιο πτήσης, μπρίφινγκ και τα σχετικά και παίρνω θέση. Στα 3000 πόδια η συνέχεια, ελιγμοί, βουτιές και Τομ Κρουζ φάε τη σκόνη μας.
Και μετά ήρθαν κάτι γατάκια και άρχισαν ‘πρώτα ζούμε μετά γράφουμε’ που έφαγαν σουβλάκι στη Μαβίλη.

Μαρία Μαρκουλή (mariamarkouli)