Πώς αλήθεια μπορείς να νοιώθεις σοκ για ένα εκλογικό αποτέλεσμα, που ήταν όχι απλά προβλέψιμο, αλλά σαφώς προδιαγεγραμμένο;
Και στη Γαλλία κυκλοφορούν βολικά σύννεφα. Τρικολόρ. Και όπως φαίνεται μάλιστα είναι και πολυάριθμα και χωρούσαν όλους αυτούς που τώρα... έπεσαν από αυτά απότομα, μετά το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής στις περιφερειακές εκλογές. Η Ακροδεξιά καλπάζει και ενώ πολλοί το προέβλεπαν εδώ και μήνες, κεντροδεξιές και αριστερές εφημερίδες δε σκέφτηκαν να γράψουν τίποτα άλλο για την νίκη του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν παρά τη λέξη «σοκ».
Η αδυναμία του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος να αντισταθεί στο κύμα του ακροδεξιού λαϊκισμού είναι αυτή που προκαλεί το σοκ και μάλιστα διαρκείας. Η ανικανότητα των εκπροσώπων του να σταματήσουν το κύμα μίσους, που συσσωρεύεται σε μεγάλες κοινωνικές..
ομάδες και ζητά να διοχετεύσει κάπου την ορμή του. Ακόμα και μετά την φρικιαστική τρομοκρατική επίθεση της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι είδαμε ένα πολιτικό σύστημα να βουτάει σε φθηνό πατριωτισμό, να κηρύσσει πόλεμο και να υπόσχεται εκδίκηση. Ο «φίλος μας» ο κύριος Ολάντ δεν είπε μια λέξη για πιθανά λάθη της πολιτικής της χώρας του στη Μέση Ανατολή ή στις πρώην αποικίες της Αφρικής. Δεν έδειξε καν να ασχολείται με το πώς θα σταματήσουν κάποιοι Γάλλοι πολίτες μεν, μουσουλμάνοι δε, να βλέπουν την κοινωνία στην οποία μεγάλωσαν σαν το μεγαλύτερό τους εχθρό. Σημαιάκια τρικολόρ και στρατιωτικές επιδείξεις (αμφίβολης) ισχύος ήταν ότι μπόρεσε να βγάλει από το καπέλο.
Η γαλλική κοινωνία μοιάζει σε αποσύνθεση και αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σύμπτωμα, που αντανακλά την κατάσταση στην Ευρώπη συνολικά. Αλλά το μόνο που απασχολεί είναι αν θα ανέβουν τα ποσοστά δημοτικότητας του προέδρου και πώς θα επουλωθεί το τραύμα στο γαλλικό πατριωτισμό. Ενα πατριωτισμό που όπως αποδεικνύεται δεν έχει ούτε την ίδια ένταση, ούτε την ίδια σημασία για όλα τα μέλη μιας κοινωνίας που έχει απωλέσει προ πολλού τη συνοχή της. Δεν αρκεί να τραγουδάνε όλοι μαζί την Μασσαλιώτιδα και μετά να κλείνεται ο καθένας στον μικρόκοσμό του για να σωθεί. Τι να τον κάνεις τον πατριωτισμό, όταν ο Βορράς δεν θέλει να πληρώνει για το Νότο, όταν οι «λευκοί» νοιώθουν απειλούμενοι από τους «μελαμψούς», όταν οι πλούσιοι επιζητούν να μένουν όσο γίνεται πιο μακριά από τους φτωχούς, όταν οι φτωχοί αισθάνονται απόλυτα παραμελημένοι από τους «ισχυρούς».Αρκεί μια βόλτα στο σημερινό Παρίσι, τέτοια όμως που θα σε βγάλει λίγο έξω από την πεπατημένη του πύργου του Αϊφελ, του Λούβρου και των «νόστιμων» μπιστρό αμφιβόλου υγιεινής για να καταλάβεις ότι πίσω από το γραφικό σκηνικό τα προβλήματα είναι βουνό. Οι αντιθέσεις τεράστιες. Η οργή περισσή. Οτι το σύνθημα «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» έχει τόση σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα όσο και οι ασπρόμαυρες καρτ-ποστάλ, που πουλάνε μικροπωλητές κατά μήκος του Σηκουάνα με εικόνες που μάταια αναζητούν για να καταγράψουν και με τις δικές τους κάμερες Γιαπωνέζοι τουρίστες. Η μυρωδιά της μούχλας, της σήψης δεν αναδύεται μόνο από τις ανήλιαγες εισόδους πολυκατοικιών από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Μοιάζει να έχει κυριέψει την καρδιά της Ευρώπης. Αλλά οι «αρχιτέκτονές» της λιάζονται στα ρετιρέ τους και κάνουν ότι δεν την αντιλαμβάνονται, ατενίζοντας ανέμελα τον ουρανό. Ναι αυτόν με τα τρικολόρ συννεφάκια.
- από το μπλογκ του Κώστα Αργυρού 28europe
