Από το 1947 στη μαχόμενη δημοσιογραφία, ο Αγαμέμνων Φαράκος έγινε μέλος της ΕΣΗΕΑ μόλις το 1964, ενώ είχε ήδη θητεία 14 χρόνων σε αθηναϊκές εφημερίδες. Η απαρχή αυτής της θητείας στο "Ριζοσπάστη", το 1947, κρατούσε κλειστές τις θύρες του επαγγελματικού σωματείου.
Ακολούθησαν ο πλαστηριακός "Προοδευτικός Φιλελεύθερος" (1950-53), "Η Μάχη" του Ηλία Τσιριμώκου, ο "Εθνικός Κήρυξ" του Παράσχου (1955-59), η "Απογευματινή" και η "Ακρόπολις" των αδελφών Μπότση (1959-69), Τα "Σημερινά" του Σάββα Κωνσταντόπουλου (1970-74), η τηλεόραση της ΕΡΤ (1969-1982), το Αθηναϊκό Πρακτορείο (1969-1990), Η "Βραδυνή" του Τζώρτζη Αθανασιάδη (1974-1989), το MEGA..
(1989-1991), ως υποδιευθυντής και διευθυντής ειδήσεων, το Κανάλι 5, το μετέπειτα EXTRA του Γ Κουρή (1995-2004), και πάλι η "Βραδυνή", της οικογένειας Μήτση αυτή τη φορά, από το 1997 και στη συνέχεια ο «Ελεύθερος Τύπος», στον οποίο αρθρογραφούσε τακτικά.
Η πορεία του Φαράκου εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τη μεταπολεμική αθηναϊκή δημοσιογραφία. Αυτή τη διαδρομή σε ένα δύσκολο αλλά και συναρπαστικό επάγγελμα και τη συνεργασία με δεκαεπτά, τουλάχιστον, εκδότες-εργοδότες έχει αφηγηθεί στο βιβλίο του «Οι εργοδότες» αποκαλύπτοντας το παρασκήνιο των εφημερίδων και της τηλεόρασης.
Ο Μέμος Φαράκος υπήρξε συγγραφέας και των βιβλίων «Πως δενόταν το ατσάλι - Τα πικρ'α μεγάλα ωραία χρόνια» και το «Ήταν κάποτε ένας πόλεμος» όπου κατέγραψε τη συμμετοχή των δημοσιογράφων στην εποποιία του Ελληνοαλβανικού Μετώπου του 1940.
